Okan Yalabık: Revizyonlar arasındaki fark

* Sevginin ne kadar önemli ne kadar hafifletici ve birçok şeyin ne kadar gereksiz olduğunun kanıtı olarak aslında ne kadar basit olduğunu görüyorsunuz.<ref>Vogue, Mart 2016, sayfa 324</ref>

* Bazen "Hayırlısı" deyip yola devam etmek en doğrusu. Çok elzem değilse fazla diretmem. Hemen vazgeçebilirim. Aşk konusunda da pek ısrarcı olduğumu söyleyemeyeceğim. Eğer yolunda gitmeyen şeyler varsa, fazla zorlamamak lazım. Zira o kadar vaktimiz yok.<ref name=HTPazar/>

* [[Aşk]] dengesizliktir aslında. Bu konular üzerinde ahkam kesmek çok doğru değil ama şöyle diyebilirim, çok yüksek bir yerlerden kapakların açılması ve suyun aşağıya şiddetli bir şekilde akması gibi tanımlayabilirim kendime göre aşkı. Ama musluğu bağladığınız zaman mantıklı bir sevgi iilişkisine dönüşebiliyor aşk.

* Âşık olur evlenirsiniz; bir şeyler yolunda gitmez, anlaşamaz, uzaklaşır ve ayrılırsınız veya çok sevdiğiniz birçok şeyden sıkılabilirsiniz ama oyunculuktan asla.<ref name=Tempo/>

* Mutlu aşk yaşanırken var belki yani ama aşk kalıcı olmaz ki kesinlikle…<ref name=goodfellas>[http://en.okan.2bb.ru/viewtopic.php?id=30 2002 tarihli röportaj]</ref>

* Başka türlüsü mümkün mü? Durumu değiştirebilir misiniz? Her şeyi olduğu gibi kabul etmeli.<ref name=Elle/>

* Yaşıyorsa (Necdet), memleketle ilgili kitapları basılmış bir yazar olurdu sanırım.<ref name=ranini/>

* [[Fotoğraf]], özgür olduğum bir alan. Bu nedenle profesyonelce yapmak istemiyorum. Hata yapması da keyifli.<ref name=akşam>Akşam Gazetesi, Ekin Türkantos, 28 Ocak 2009</ref>

* Kötü bir şeyin içinde olmaktansa merak unsuru olmak daha iyi.<ref name=akşam/>

* İkisine de çok ihtiyaç duyuyorum. Kalabalık her zaman hoş değil, yalnızlık da öyle.<ref name=goodfellas/>

* Ne olursa olsun, zamanı ve anı yaşamak gerekir.<ref name=Elle/>

* Kamera önünde olmak ve stüdyoda seslendirme yapmak çok kıyaslanacak şeyler değil bence. Ben ikisini de severek yapıyorum. Çok sevdiğim için de karşılaştığım şeyleri zorluk olarak addetmiyorum. Yani şanslıyım diyebilirim. Bu yüzden de kamera önünde olmak ayrı stüdyoda seslendirme yapmak ayrı haz veriyor bana.<ref name=Kültürsanat/>

* Seslendirme sanatçılığı çok saygı duyduğum bir meslek. Başlı başına farklı bir alan, içerisinde bir sürü parametreler var. Ben reklam seslendiriyorum sadece. İşimi yaparken de eğleniyorum. Stüdyo benim için bir oyun bahçesi.<ref name=Kültürsanat/>

* Stüdyo oyun parkı gibi bir yer benim için. O aletler, mikrofon, bir şeyler kaydetmek... Seslendirme de öyle bir uzantı, eğlenceli bulduğum bir yer.<ref>Milliyet Sanat, Kasım 2015, sayfa 84</ref>

* İlerde [[sinema]]cı olacağım. Gün gelecek ben bir şekilde yapacağım bu işi, çünkü kafaya koydum.<ref name=Alin/>

* Aslında [[tiyatro]] gerek mutfağıyla gerek sahnesiyle derin bir sessizlik ve tekrardan sonra zirve yaşıyor son dönemlerde. Gerçi adına alternatif tiyatro deniyor, onun bir kavram kargaşası olduğunu düşünüyorum. 90’larda çıkan özgün müzik kavramı gibi. Ama adı ne olursa olsun çok umut verici gelişmeler bunlar.<ref name=artfulluving/>

* Pargalı İbrahim, araştırması ve canlandırması son derece keyifli bir karakter.<ref name=Elle>''Elle'', Mayıs 2011</ref>

* Güç peşinde koşmak, insanın hastalığı.<ref>Vogue, Ekim 2012</ref>

* Boş zamanım yok. İnsanların ‘boş zaman’ diye nitelediği vakitlerde hep mesleğimle ilgili bir şeylerle meşgul oluyorum. Boş zamanımda [[film]] izlemiyorum, film izlemek zaten benim işim. Ve ben de herkes kadar çok fotoğraf çekmeyi seviyorum. “Zamanı gelince çocuklarım baksın” diye düşündüğüm şeyleri çekiyorum.<ref name=Elle/>

* Fotoğraf çekmek benim için günlük gibi bir şey. Ben günlük yazmıyorum, günlüklerimi fotoğraf kareleriyle oluşturuyorum.<ref name=sözcü/>

* Konservatuvarın ilk sınıfında hocalarımız bize bazı mesleki anahtarlar verdi: Bunlardan biri ölçülü olmak. Oynarken ölçülü olmak ama ölçülü olmak hayatın her alanına sirayet ettiği zaman insan dengede durabiliyor. Huzurda, mutlulukta, üzüntüde, hatta aşkta ölçülü olmak lazım.<ref name=Radikal/>

* İnsanlar tarihi pek merak etmediler ya da merak ettirilmediler. Daha ziyade halının altına doğru süprüldü mevzular. Bu ülkenin kendi geleceğini, gelecek nesillerin yaşantısını karartmak demek. Karanlıkta bırakmayı tercih ettiler. Aman bilinmesin dendi. Biz kendimizden, hatalarımızdan memnun değiliz. Hataları halının altına süpürdüğümüz zaman kurtulduğumuzu sanıyoruz. Ne kadar karşı çıkarsak çıkalım, ne kadar ayrı olursak olalım, bu kadar ayrılık içinde tek ortak noktamız aslında geçmişimiz ve geleceğimiz olacak. Herkes şimdinin derdinde oysa. Halının altına o kadar çok süprülüyor ki, önce pot oluyor, sonra dağlar. Ve herkes o dağlara takılıp tökezliyor. Siyasetçiler, gazeteciler ve ilgili kişiler 30 yıldır televizyonda bir masanın etrafında toplaşıp son derece sıkıcı ve itici şekilde 12 Eylül’ü tartışıyor. 30 sene öncenin magazinini yapmaya çalışıyorlar. Bu bence tam bir patinaj. Hiçbir şekilde hareket etmeyen, ısı yaratan, dumanlar çıkaran bir patinaj. Geleceğe bunu yapmaya hakkımız yok.<ref name=Radikal/>

* Konuşmayalım, yapalım. Hele de enerjimiz varsa, sadece işimizi yapalım. Yaptığımız iş konuşularak ifade edebileceğimiz bir şey değil, ancak yaparak gösterebileceğimiz bir şey. Ben bu yüzden oyunculuk hakkında konuşmayı sevmiyorum. Konuşmak hiçbir işe yaramıyor.<ref name=More/>

* Ben oyunculuğu tek bir kavram olarak algılıyorum. Dizi oyunculuğu, sinema oyunculuğu gibi ayrımlarım yok, oyunculuk tek bir olgudur, yaptığınız yere göre teknik olarak değişimler gösterir. Bunun dışında bu işin enerjisini oluşturan çekirdeği, tek bir şeydir. Mevzu oyunculuğu tercih etmektir. İnsanların karşısında bir mesuliyetle çıkıyorsanız, bunu layıkıyla yapmak gerekir. Oyunculuğu nerede yaptığımız çok da önemli değil. Önemli olan bu sorumluluğun altından kalkabilmek...<ref name=More/>

* İnsanların hakkımda ne düşündükleri tabii ki ilgimi çekiyor ama yorumları fazla ciddiye almak doğru gelmiyor bana.<ref name=HTPazar/>

* Seyirciyle kurulan ilişkide önemli olan sizin canlandırdığınız şeyin izlenebilirliği, bu açıdan kışkırtıcı, cezbedici olmasıdır. Bunu sempatiyle, sevgiyle ya da aksi şeylerle de yapabilmek mümkün. Çünkü bizim yaptığımız işin böyle bir gücü de var.<ref>Milliyet Sanat, Kasım 2015, sayfa 82</ref>

* Ortalıkta olmayı sevmiyorum. İstanbul’da da şehrin biraz uzağında oturuyorum. Şehrin içi beni açmıyor. Yeni insanlar tanımayı, yeni ortamlara girmeyi seviyorum ama işlerimi hallettikten sonra şehri geride bırakmak bana iyi geliyor, beni bir sonraki güne şarj ediyor.<ref name=habertürk/>

* Ben fazla olan şeyleri sevmiyorum, abartılı, aşırı olan şeyleri...<ref>Milliyet Sanat, Kasım 2015, sayfa 81</ref>

* [[Kadın]]lar ne yazık ki her zaman daha kolay şekilde hedefte oluyorlar.<ref name=sözcü/>

* Herkes haklıdır bu hayatta. Nedenleri vardır, peşinden gider. Bu yolda yaptıkları ve tenezzül etmedikleri onun nasıl bir insan olduğunu belirler.<ref name=Tempo>''Tempo'', Mayıs 2012,

* Star değilim. Değilim. Oyuncuyum ve işimi çok seviyorum. Ortaokul ve liseden itibaren aklımda başka hiçbir şey yoktu. İzlenilmek ve fark edilmek, bu işin özünde olan şeyler ve zaman içerisinde popülerlik getiriyor ama aslında mesleğim oyunculuk olarak devam ediyor, starlık olarak değil. Starlık, işimi yaptığım sürece yanımdan yürüyen ve kapılmadığım bir kavram. Hiçbir zaman bir adım önünüze geçmemesi ve kontrolsüz bırakılmaması gerekiyor.<ref name=Tempo/>

* Ben ‘niye’ diye sorardım. Niye her şeye sahipken ve geleceği görecek kadar zekiyken kaderin değişmesine izin verdin?