Albert Camus: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
düzen |
Değişiklik özeti yok |
||
35. satır:
* İnsan, kendisine bir mânâ vermeye çalışan tek mahlûktur.
* İnancın yere düşerse [[silah]]ın da yere düşer.
*[[Ölüm]] korkusunu aşmadıkça insan için [[özgürlük]] yoktur. Ama intihar ile değil. Bu korkuyu aşmak için kendini bırkmamak gerekir. Hiç burukluk duymadan, korkmadan ölebilmeli.
Özgürlük gelecek umudu değildir. O, şu 'an'adır ve insanlarla ve şu andaki dünyayla uyumludur.
*[[Felsefe]], utanmazlığın çağdaş biçimidir.
*'[[Yabancı]]' saçmanın karşısındaki insanın çıplaklığını gösterir.
*Ağın ilmiklerine takılmış bir balık gibi çırpınıyorum.
*Bir kalıp düşünceyi işlemek, bir incelik üzerinde durmaktan çok daha kolaydır. Benim için kalıp düşünceyi seçtiler: Ben de saçma oldum kaldım...
*[[Politika]] için yaratılmadım. Çünkü hasmın ölümünü istemekten ya da kabul etmekten acizim...
*Yirminci yüzyılımız [[korku]] çağıdır. Diyeceksiniz ki korku bir [[bilim]] değildir, ama bu korkuda bilimin payı var.
*Evrenimin gizi: İnsandaki [[ölümsüzlük]] isteğine kapılmadan Tanrı'yı düşlemek.
*Bir akşam, dalgın dalgın hoş bir kitabı karıştırırken, bir an bile duraksamadan: 'Tutkulu ruhların çoğunda olduğu gibi, hayattaki inancının tükendiği an gelmişti.' cümlesini okudum. Bir saniye sonra, cümle içimde bir kez daha yankılanıyordu ve gözyaşlarına boğulmuştum...
*Sözün gelişi 'dostlarım' diyorum, dostum yok artık, sadece [[suç]] ortaklarım var. Onların da sayısı pek çoğaldı, bütün insanlar suç ortağım benim. EN BAŞTA DA SİZ GELİYORSUNUZ. Kim yanımdaysa birinci odur.
*Korkunç bir [[bırakılmışlık]] duygusu. Dünyanın bütün varlıklarını göğsüme sarsam bile, kendimi hiçbir şeyden koruyamazdım.
{{Vikiler|
| |||