Ahmet Telli

Ahmet Telli
Ahmet Telli
	Türk şair.
Doğum tarihi	2 Aralık 1946
Doğum yeri	Çankırı
	Vikipedi maddesi; Vikiveri öğesi

Ahmet Telli (d. 1946), Türk şair.

Sözleri

Acılar bitecek bir gün.
Yalnızsın bu yolculukta.
Tam mevsimindesin sabrın.
Sular bulutlanır sen susarsın.
Uçmak için, kanat aramıyorum.
Bir yol ayrımına getirdi bizi zaman.
Sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor.
Yüreğin kadar büyüksün, Unutma.
Kuşlar nereye sığınır akşam olunca.
Yaralarınla soluk al, Yaralarınla yaşa.
Hüzünlenmeye bile zaman yok artık.
İnsan yorulur bazen insan olmaktan.
Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak.
Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da ölür.
Dinmeyecek sanki keder, böyle giderse.
Bu nasıl bozgun bu nasıl yıkılmak böyle.
Gidersen kar yağar avuçlarıma, üşürsün.
Ama hâlâ bir şeyler var vazgeçemediğim.
Sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey.
Yalnızdım, yapraklarım dökülmüştü bir bir.
Çünkü biz fazlasıyla ödedik acının bedelini.
Fiyakalı ışıklar yanıyor reklam panolarında.
Bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz.
Bu kenti ayrılıklar yıkacak birgün biliyorum.
Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil.
Günler düşüyor içime, kendime sığmıyorum.
Ve hala hesabı tutulmamış acılarla yüklüyüz.
Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük.
Bu kent kuşların intiharını umursamıyor artık.
Dünya yetmiyor bazen, bırakıp gidebilir miyim.
Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü.
Ömürler yetmiyor ve hep, eksik kalıyor bir şeyler.
Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.
Ve hep bir şeyler eksik gibi, bir şeyler bekler gibisin.
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun.
Sen sus artık, bize bundan sonrasını dövüşen anlatsın.
Meğer ne çok biriktirmişim. Unutmam gereken şeyleri.
Bu kent öldürüldü diyorlar, kurşuna dizildi bir geceyarısı.
Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Gene dene gene yenil.
Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır, Yarım kalan bir şiir belki de.
Kavgadan uzak kalmışsan, sevdadan da uzaksın demektir.
Hayatımız bir zemheri ayazı bin yıllık ağıtların uğultusu belki.
Fakat zincirlerimizden başka kaybedecek bir şeyimiz olmadı.
Hangi dağ efkarlıysa oradayız.Perişan edilen her şey bizimdir.
Susar kuşlar, Susar kent,cadde, okak, Kurulur suskunun saati.
Üşüyorum, ama sen anılarla sarma beni ve anlat yalnızlığımızı.
Uğuldayan ve hep uğuldayan bir orman kadar üşüyorum şimdi.
Sakladıklarını öğrenemedim Şaşkınım, cahilim ben bu dünyada.
Yorgun çocuklardır geçmişimiz kan revan içinde geleceğimiz ağıt.
Zamanın biriktirdiği ve acılaştırdığı Kavruk bir direnmedir hasret.
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa bitse bu sessizlik.
Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan kavgayı öğrendiğimiz kadar.
Vazgeçmek en büyük umut bazen. Yeniden inşa etmek için kendini.
Gidersen kim sular fesleğenleri, Kuşlar nereye sığınır akşam olunca.
Öyle güzel bakma çocuk, Cenneti gördüm diyorum, Delisin diyorlar.
Kitapları hep aynı raflara sıralamakaynı eşyayı kullanmak eskimektir.
Geride akşamın küllenen Ateş'i ve susturulmuş çocuk sevinçleri kaldı.
Günler mi unutturdu bize sevinci.? Yoksa aşındırdık mı kimi duyguları?
Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık, neyi yaşıyorsak unutulmaz oluyor.
Hayatımız munzur kadar kederlidir zulüm basmıştır töremizi,acılıyızdır.
Yaşam gelincikler gibi beklerken seni gecenin kapısını çalmaey kalbim!
Günler kanlı bir kerbela olmuştur yine yaşamak cehennem kuyusudur.
Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi vurulup düştükçe ışığını karartan.
İnsana en çok şiir yakışıyor. Sonra yeryüzüne yağmur. Gökyüzüne mavi.
Dedi ki; yoruldum insan olmaktan, insan bazen yorulur insan olmaktan.
Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri.
Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor.
Hiçbir anını tanımlamaya kalkmadan kısacık ömürler biçiyoruz kendimize.
Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür bir tufan olurum sustuğun her yerde.
Kapağı açılmayan kitaplar, unutulmuş aşklar gibidir. Kitaplardan söz edelim.
Bitmeli bu bekleyiş, bu suskunluk bitmeli, Bitmeli bu karanlığın ıslıkları artık.
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun Efkâr da yakışırdı sana.
Yürek burkulması ve hüzün ve keder, Aralıksız doldururdu günlerin bohçasını.
Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde.
Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini ve oku hayatımızın parçalanmış hikayesini.
Hiç özlemedim seni, özlemek dostluktandır, dostluğundan öte bulmalıyım seni.
Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da ölürbir nehir gibi susarım yüzünün deltasında.
Yüzünü çiziyorum ki yüzün, Bir yağmur damlası olup, Düşüyor yapraklarına gülün.
Zulüm varsa mapusluk varsa, Ayrılıklar yakıyorsa içimizi. Gurbet mutlaka olacaktır.
Biz bu kitapları ne zaman okuduk ve niçin,her satırını çizip notlar düştük kıyılarına.
Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider, Bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında.
Bir şeyi hiç unutmayacak üniversiteli genç, Bedeli canla ödenmiştir elindeki kitabın.
Acımızın defterini tutan olmadı bizim, Yağmalandık, talan edildik her konak yerinde.
Türküler hüzne dönmüşse eğer, geriye ne kalmıştır? Zaten param parçadır yaşamak.
Durmadan çoğalıyor faili meçhul cinayetler, Ve ölü kuşlar satılıyor bütün çiçekçilerde.
Aşklar mı diyordun, anladım senin incindiğin, benimse yollara düştüğümdür yeniden.
Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini, Bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki.
Bekliyoruz, umuyoruz, ummak istiyoruz; Hayal kırıklığı hep bizler için olmasın diyoruz.
Biz yürüyelim kent güzelleşsin, Gürültüsüz sözcükler bulalım, Yeni sevinçlere benzeyen.
Ne yaratmışsa insanne duymuş ne düşünmüşseinsana karşı kullanmayı öğrenmişlerdir.
Bir bardak demli çay burukluğu gibi kalsın, gecenin ve sabahın tadı, Yaşasın anılarımızda.
Ve hayat öylece akıp durdu işte, akıp duruyor, Kimilerinin bakışlarına yine karlar yağmış.
Gün biter gülüşün kalır bende. Kavgadan uzak kalmışsan, sevdadan da uzaksın demektir.
Karşılık bulamıyorsun aklıma düşen sorularave düşüşüp duruyor kırlangıçlar, üşüyorum.
Yine bir duman çöktü sokağa, kent tutuştu. Bütün sığınaklarda seni arıyorum,neredesin?
Öyle yorgunsun ki, gözlerinde bir avuç cam kırığı, dizlerinde yüzyılların zincirleri var sanki.
Sesim yoktu. Karanlığın karnında yitirdim sesimi. Kör bir kuyuda unutulan yusuf'tüm belki.
Şimdi beni uçurumdan atsan, düşene kadar aklımdaki tek şey; sırtıma değen ellerin olurdu.
Unutulmaya geldim işte onarılmaya değil, kov beni kabilenden, ama bekliyorum demek bu.
Hiç kimse bir aşkı onarmaya kalkmasın, kaybedilmeye değer en güzel anında bitirilmişse eğer.
Unutup gitmişim ezberimdeki bütün şiirleri, Bulutlara bakıyorum uzun uzun, yalnız bulutlara.
Her gece yeniden bir talan başlar, Acı ses olur, ses deli bir yağmur, Eski bir eylüle gireriz böylece.
Gidersen Yıkılır Bu Kent Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunusustuğun yerde bir şeyler kırılıyor.
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir. Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü.
Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı,Bunu; unutmuyorum.Unutmuyorum.Unutmuyorum hiç.
Yine de kalmış olabilir, Küçücük bir mavilik gökyüzüne, Bir sevda kırıntısı, Avuç içi kadar bir umut.
"İnsana benziyorlardı”diye duymuştum bir vakitler. Demek ki şimdi maymun, halkasında insanlık.
Yüreğim diyorum, kekeme, alıngan, serseri yüreğim sen nerden bilebilirsin bir şiirin nasıl yazıldığını.
Sığındığım her yer adınla anılır ben girerim sokağı devriyeler başar bir de gülüşün eklenir kimliğime .
Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz, belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.
Bütün gece balkonda sokağı ve sessizliği dinledim elimde bir bardak demli çayve gökyüzünde yıldızlar.
Ve kent çıngıraklı bir yılan kadar zehirlidir artık sevgilin mahpuşken üstelik kirli bir lekeye döner umutlar.
Kendimize daha az zamanayırsak da olur geceden, Çünkü boğulabilir insanyalnız kendini düşünmekten.
Türküler kalırdı bize, türküler ve türküler ve şimdi tarihin tekerleğini öylece bağlıyorduk öfkenin yelesine.
Durmadan kendini yenilerken hayat, Yaşadıklarımızı gözden geçirmenin, Ve bedelini ödemenin zamanıdır.
Dünyanın dört bir yanında, Yeni ihanetler örülüyor, Sevdaların en anlamlısınaVe hayat yine de yürüyor ne yapılsa.
Soluk soluğa kalıyorum her sonbaha rve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsabir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum.
Yaslanır dalgın dünyasınaürkek direnmelerin sessiz haykırışlar yankılanır beyninde-ya sen çatla ey sabır taşı, ya ben!
Ne hüzünler kurtarır senine çeyiz sandığının ceviz gölgesive ne de acının ses duvarındakiyorgun ve bıkkın bekleyişler.
Ve şimdi acı bir gülüşle, Durup anlatıyorsan bütün bunları, Duyulsun bir çığlığın dehşeti, Acının hesabı sorulsun diyedir.
Hangi yüzlerine tükürüp öldürsem bilemedim“Tükürsem cinayet sayılıyor” diyordu birisitükürsek cinayet sayılıyor artık.
Gün batarken sula fesleğenleri, balkonun kokusu sokağa taşsın. sokaklar kayıp çocuklar gibihırçındır, ürkek ve biraz şaşkın.
Ömrüm diyorum şimdi ömrüm üzgün bir çocuksun sen ve yalnız öyle kal çünkü bu dünyada sana en çok mutsuzluk yakışıyor.
Paramparça olsa da sevdalar, yine de kalmış olabilir küçücük bir mavilik gökyüzüne, bir sevda kırıntısı, avuç içi kadar bir umut.
Ve ne kadar az konuşur olduk gün boyu, Birden ayrımsadık ki ayrılık orda başlıyor, Tam da susuşların birbirine eklendiği yerde.
Hangi çığlık bir çığ gibi yarıyorsa gecenin gerilmiş karnını bu saatte;acı tükenip bitmiştir orada artık,çırılçıplaktır tarihin bu sayfası.
Ağrılardan yoruldum, gitmeliyim buralardan içimdeki buharlaşan cıvayı soluyorum artık yoruldum, gereklilik kipiyle yaşamaktan.
Ömrüm diyorum şimdi ömrüm. Üzgün bir çocuksun sen ve yalnız. Öyle kal çünkü bu dünyada, sana en çok mutsuzluk yakışıyor .
Burada yağmur yağıyor ama sen şemsiyeni almadan gel yine de. özletiyor bu çılgın sağanak seni sırılsıklam özletiyor biliyor musun.
Suya düşen bir karanfilse yüreğin, bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm vursun seni o taştan bu taşa o çağlayandan bu çağlayana.
Gittikçe yalnızlaşıyorum, üşüyorum,Unuttum sanıyordum,Yazılsa destan olacak bir aşkın serüven, Şiirlerim de bir dipnot olacak şimdi.
Bunca acıyı bunca aşkı nasıl da sığdırmışsın yüreğine istersen al köy kendi ellerinle ...fırtınaları da sen yüreğin kadar büyüksün unutma.
Karşılığı yok hiçbir acının herşey gölgesi kadar ağır sormuyorum artık sormuyorum hergün yeniden kodlanan umutlarla kirletiliyor dünya.
Yanlış, daha baştan yanlışbir şiirdi bu, biliyorumve belki ömrümüzün yakın geçmişibu kadar doğruydu ancak, kimbilir, Kalbim unut bu şiiri.
Ayağı kayan bir çocuk kadar şaşkınım, bilemedim düz yolda yürümenin imlâsını. Kanayan dizlerime bakıp da ağlamayı öğrenemediğim gibi.
Bütün gece balkonda sokağı ve sessizliği dinledim. Elimde bir bardak demli çay, Ve gökyüzünde yıldızlar. İnsan yorulur bazen insan olmaktan.
Gül diye kokla güz dalgınlıklarını, Umut tacirlerine yüz verme sakın, Yenilirsen dövüşerek yenilmelisin, Hiç kimseye vereceğin hesap kalmamalı.
Dinlendiriyor yüreğimi kafamı bedenimi serin okşayışlarıyla doğa Dinliyorum en güzel türküsünü kurdun kuşun Uçmak için kanat aramıyorum.
Ağrılardan yoruldum, gitmeliyim buralardan, İçimde buharlaşan civayı soluyorum artık, Yoruldum yoruldum yoruldum, Gereklilik kipinde yaşamaktan.
Büyülendim ama büyüyemedim aklım ermedi aynalara ve suya yüzümü gösterip kalbimi neden sakladıklarını öğrenemedim şaşkınım, cahilim ben bu dünyada.
Dudaklarımı kanatırcasına,ısırıyorum günlerdir,her sözcük dilimin ucunda küfre dönüşüyor çünkü. Bir gök gürlese bari diyorumbir sağanak patlasa bitse bu sessizlik.
Hayatımız göründüğü kadar basit değil, Ama anlaşılmaz gibi de değil öyle, Çoğunu unuttuk belki şimdiden, Belki bitti birtakım bekleyişler, Umutlar da bitti bir zaman, sevgiler de, Ama unutmayalım, Zulüm de biter hayatımızda.
Beklenmedik bir anda terk edilmişsindir bütün sevdiklerince suçlamak istemesende hiç kimseyi uzunçle yanmakta yüzün adını bile koyamadığın bir boğunç dolmakta şimdi yüreğine ve üşulca ağmaktadır gözlerinin peteğine agulu bir hüzün.
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü.
- (Belki Yine Gelirim)
"Dinlendiriyor yüreğimi
kafamı
bedenimi
serin okşayışlarıyla doğa
Dinliyorum en güzel türküsünü
kurdun kuşun
Uçmak için
kanat aramıyorum"