Erwin Rommel

Erwin Rommel
Doğum tarihi	15 Kasım 1891
Doğum yeri	Heidenheim an der Brenz
Ölüm tarihi	14 Ekim 1944
Ölüm yeri	Herrlingen
Vikipedi maddesi Vikiveri öğesi

Erwin Johannes Eugen Rommel, Alman mareşal.

Sözleri

• İnsanlar temelde 4 özelliğe sahiptir; zeki veya aptal, hırslı veya tembel. Aptal ve hırslı olanlar tehlikelidir, ben onlardan kurtulurum. Aptal ve tembel olanlara önemsiz görevler veririm. Zeki ve hırslı olanlarını ekibime katarım. Zeki ve tembel olanları ise kumandan yaparım.
• Karşılıklı muharebede, silahında bir mermi fazlası olan kazanır.
• Ter kanı, kan canı, beyin ise her ikisini birden kurtarır.
• Kazanacağınız bir şey yoksa savaşmayın.
• Düşük çene, gemi batırır.
• Alman askerleri dünyayı etkiledi, Ancak İtalyan Bersaglieri Alman askerlerini etkiledi.

Hakkında söylenmiş sözler

• Zırhlıların hareket halinde kullanılmasının her ayrıntısını çok iyi şekilde bilen ve hareketli bir savaşın kritik dönüm noktasında kısa bir anlığına doğan fırsatları yakalamakta çok hızlı olan ve bu konuda çok yetenekli bir taktikçiydi. (İngiliz General Harold Alexander, Ortadoğu'daki Müttefik kuvvetler komutanı, Londra Gazetesinde alıntılandığı gibi (3 Şubat 1948)
• Arkadaşımız Rommel'in, onun hakkında çok fazla konuşan birliklerimiz için bir tür sihir ya da öcüye dönüşmesi gibi gerçek bir tehlike mevcuttur. Hiç şüphesiz çok enerjik ve yetenekli olmasına rağmen, kesinlikle bir süpermen değildir. Bir süpermen olsa bile, adamlarımızın ona doğaüstü güçler vermeleri pek istenmeyen bir durum olurdu. (İngiliz General Claude Auchinleck, subaylarına verdiği bir direktifte, Rommel, The Desert Fox (1951), Desmond Young, s. 7.)
• "Bize karşı çok cüretkar ve becerikli bir rakibimiz var ve savaşın kargaşasının karşısında büyük bir general diyebilirim." Ayrıca saygımızı da hak ediyor çünkü sadık bir Alman askeri olmasına rağmen Hitler'den ve tüm eserlerinden nefret etmeye geldi ve manyak ve zorbayı yerinden ederek Almanya'yı kurtarmak için 1944 komplosunda yer aldı. Bunun için hayatının bedelini ödedi. Modern demokrasinin kasvetli savaşlarında şövalyelik yer bulamıyor... Yine de, yargılansa da modası geçmiş olan Rommel'e ödediğim haraçtan pişman değilim ya da geri çekilmiyorum. (Winston Churchill, İkinci Dünya Savaşında, Cilt. 3: Büyük İttifak (1950), s. 176-177.)
• Rommel gergindi, her şeyi aynı anda yapmak istedi, sonra ilgisini kaybetti. Rommel, Normandiya'daki komutanımdı. Rommel'in iyi bir general olmadığını söyleyemem. Başarılı olduğunda, iyiydi; Geri dönüşler sırasında depresyona girdi. (Sepp Dietrich, Leon Goldensohn'a (28 Şubat 1946)
• Rommel'in varlığı, her zaman olduğu gibi, birlikleri üzerinde bir tonik gibi davrandı. Bir kardeş subay, bir zamanlar kişiliğinin büyüsüne kapılan herkes, "gerçek bir askere" dönüştüğünü yazdı. Rommel'in gerginliği ne kadar zor olsa da, tükenmez görünüyordu, düşmanın muhtemelen nasıl tepki vereceğini tam olarak biliyor gibiydi. Aynı subay, Rommel'in olağanüstü bir hayal gücüne sahip olduğunu, hiçbir korku bilmiyormuş gibi göründüğünü ve adamlarının onu "putlaştırdıklarını" yazdı. (David William Fraser, Rommel'in Birinci Dünya Savaşı'ndaki savaş alanlarındaki rolü hakkında, Knight's Cross: A Life of Field Mareşal Erwin Rommel (1994), Ch. 3, Gebirgsbataillon, s. 40)
• Tartışmanın ötesinde, Rommel savaş alanında bir manevra ustasıydı ve en saf kalitede bir liderdi. Göründüğü her yerde ilham verdi. Algılama ve karar verme hızı, uygulama enerjisi ve kavram cesurluğu onu büyükler arasına yerleştirdi; ve askeri başarıları tarihte, Montgomery'nin bir zamanlar biraz alışılmadık bir görüntü uçuşuyla kendisine benzettiği Prens Rupert'ınki kadar net bir iz bıraktı. Elbette zaman zaman çok hata yaptı. Tobruk'a yapılan ilk saldırı aceleci ve hazırlıksızdı, 'telefona atılma' durumun yanlış anlaşılmasından kaynaklandı, Alam Halfa sadece olasılık dışı bir başarı şansı sundu (ve erken iptal edildi), Medenin bir felaketti. Ancak zaferler, genellikle ona karşı yüklenen zarlarla, çok tanınabilir bir komuta kalitesi, mükemmel bir 'Rommel' sergiler. (David William Fraser, Knight's Cross: A Life of Field Mareşal Erwin Rommel‎ (1994), s. 560)
• Ama o, cesaret ve dehaya sahip bir taktik komutandan daha fazlasıydı. O yansıtıcıydı. Kendi deneyimlerinden ve gözlemlerinden, kağıda adadığı ve herkesin öğrendiği ve öğrenmeye devam ettiği lehimci derslerle gelişti. Daha önce de belirtildiği gibi nereye gittiyse öğretti; ve hala öğretiyor. Rommel sadece usta bir uygulayıcı değildi; teoriyi pratikten çıkardı ve askeri sanat bundan yararlandı. (David William Fraser, Knight's Cross: A Life of Field Mareşal Erwin Rommel‎ (1994), s. 560)
• Montgomery, kendi başarılarının hiçbir zaman başarısız bir savaşa girmediği gerçeğinden kaynaklandığını iddia etti ve Montgomery için bu hem doğru bir ifade hem de akıllıca bir politikaydı. Ancak bu, yalnızca hem zamanı hem de kaynakları olan birinin kullanabileceği bir politikaydı. Rommel, çoğu zaman ikisinden de yetersizdi. Durumu ve ihtimaller düzelene kadar bekleyecek durumda da değildi. Tekrar tekrar sayısal bir dezavantajla savaştı ve başarıları ancak bu gerçekle ölçülebilir. Niceliksel düşüklüğü dengelemek için beceriye güveniyordu. Daha önce alıntılanmış olan acı ünlem akla geliyor: 'Alman Mareşal'in rakiplerinin sahip olduğu üstünlükle neler başarabileceği düşünülürse...' Savaş genellikle bir zorluk seçeneğidir. Rommel tekrar tekrar hareketsizliği seçebilir veya hesaplanmış bir risk alabilir. Hareketsizliğin bir generalin kaderi tarafından nadiren affedildiğine inanıyordu.(David William Fraser, Knight's Cross: A Life of Field Mareşal Erwin Rommel‎ (1994), s. 562)
• Tabii ki, Rommel sonunda dövüldü. O kaybetti. Ancak, savaşta önemli olan kazanmak olsa da, bu gerçek, askeri yeteneklerin yargılanması için tek kriter sağlayamaz. Savaş bir iş olarak da kabul edilebilir, ancak yönetimi de bir sanattır. Sonunda Napolyon yenildi. Montrose'da öyleydi. Lee de öyleydi. Çok azı onların dehasını inkar edebilirdi. Tüm kusurlarıyla birlikte, savaşta erkeklerin lideri olarak Rommel onların safında yer alır.(David William Fraser, Knight's Cross: A Life of Field Mareşal Erwin Rommel‎ (1994), s. 562)
• Rommel'in kendi makalelerini araştırana kadar, onu parlak bir taktikçi ve büyük bir dövüş lideri olarak görüyordum, ancak ne kadar derin bir strateji anlayışına sahip olduğunu - ya da en azından düşünerek geliştirdiğini - fark etmemiştim.(Basil Henry Liddell Hart, içinde Rommel Kağıtları (1982), s. xv)
• Hızlı hareket eden birliklerin en iyi lideriydi, ancak yalnızca ordu seviyesine kadar. Bu seviyenin üstü onun için çok fazlaydı. Rommel'e çok fazla sorumluluk verildi. Bir kolordu için iyi bir komutandı ama fazla huysuz, fazla değişken biriydi. Bir an coşkulu, bir sonraki an depresif olurdu.(Albert Kesselring'den Leon Goldensohn'a (4 Şubat 1946)
• Güney Almanya'da orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Rommel, düşman hatlarının arkasına sızma taktiklerinde uzmanlaşmış genç bir subay olarak kişisel kahramanlığıyla I. Dünya Savaşı sırasında beğeni toplamıştı. Hitler'in yeni ve alışılmışın dışında askeri fikirleri benimseme konusundaki istekliliği Rommel'in hayranlığını çabucak kazandı ve Rommel'in nispeten mütevazi kökenleri, onu genellikle aristokrat generallerin varlığında rahatsız hisseden Führer'e sevdirdi. Hitler, 1938'de Rommel'i kişisel korumasına komuta etmesi için atadı. 1939'a kadar Rommel her zaman bir piyade subayıydı, ancak Polonya'daki Blitzkrieg'in başarısı onu zırhlı savaşa gerçek bir inanan yaptı. Kısa süre sonra, Hitler bir panzer tümeninin komutasını almasına yardım etti. Daha önce tanklarla ilgili tecrübesi olmamasına rağmen, Rommel, zırhlı operasyonlarda oldukça kısa bir sürede ustalaştı. Gerçekten de, onun bölümü, Batı Avrupa'daki 1940 kampanyası sırasında göze çarpan bir başarı ile gerçekleşti. Guderian gibi, bir atılımdan mümkün olan en hızlı şekilde yararlanacağına inanıyordu. Bu, Libya'daki yeni komutasını devraldığında felsefesi olmaya devam etti.(Michael J. Lyons, II. Dünya Savaşı: Kısa Bir Tarih (2004), 4. baskı, s. 111)
• Kendini kısıtlama, hatta şövalyelik... Kuzey Afrika seferi boyunca her iki taraftaki savaşçıları ayırt etti... Bu kuralın önde gelen örneği Rommel'in kendisiydi. Hitler'in emirleri, yakalanan İngiliz komandolarının infazını zorunlu kıldığında, Rommel belgeyi çöpe attı. Müttefik mahkumların kendisine verilen tayınların aynısını almaları konusunda ısrar etti. Hatta çatışma hakkında Krieg ohne Haß (Nefretsiz Savaş) adlı bir kitap bile yazdı. Kuzey Afrika kampanyasının anıları, savaşın çoğu şiddetli ve acımasız olmasına rağmen, bireysel düşmanlar arasındaki ilişkilerin, bugün hayal edilmesi neredeyse imkansız görünen bir hoşgörü niteliğini koruduğunu doğruluyor.(Steven Pressfield, Killing Rommel'de (2009), s. 7)
• Rommel, askeri dehasıyla dünyanın saygısını kazanmıştı. O bir efsaneydi. ... Rommel eskilerin daha romantik, şövalyelik günlerini andırıyordu - ve gerçekten insancıl bir subaydı. Rommel, Almanya'nın en iyi generaliydi. O zamanlar tüm Avrupa'nın Nazilerin elinde olduğunu unutmamalısınız. Amerikalılar henüz savaşa girmemişlerdi. Rusya 166 Nazi tümeninin saldırısına uğradı. İşler çok kötüydü. Ve tüm zamanların en büyük çöl savaşan generali Rommel ve Afrika Birliği, İngilizlerin kıçına tekme atarak onları Kahire'ye geri itiyordu. Savaşın tam orada kaybedilmiş olabileceği bir durum haline geldi.(Steven Pressfield, "Karakterli, Şövalyeli ve Cesaretli Liderler - Geçmişin Kalıntıları?" Knol'da)
• Hitler tarafından birkaç kez "Dur ve Öl" emri verildi. Son kurşuna ve son adama kadar savaşmak için, mahkumları idam etmek ve işkence etmek bu emirlere karşı çıktı.(Steven Pressfield, "Karakterli, Şövalyeli ve Cesaretli Liderler - Geçmişin Kalıntıları?" Knol'da)
• Rommel'in savaş alanında başka kimsenin içinde olmayan bir hissi vardı.(ABD Generali Norman Schwarzkopf, koalisyon kuvvetleri komutanı, Körfez Savaşı, Charles Marshall'ın Discovering the Rommel Murder (1994) kitabında alıntılandığı gibi ISBN 0-8117-1480-2)
• "Rommel, Rommel, Rommel!" Churchill, Kahire Büyükelçiliği'ndeki odasında bir aşağı bir yukarı dolaşırken ağlamıştı. "Onu yenmekten başka ne önemli!" Rommel büyüsü İngiliz birlikleri arasında bile efsane olmuştu. Churchill, bir sarsıntının büyünün bozulmasına yardımcı olabileceğini düşündü. General Sir Claude Auchinleck çok beğenilen bir askerdi, ancak komutası zayıf bir şekilde koordine edilmiş görünüyordu ve birlikleri liderlerine güven duymuyordu. "Almak ya da yok etmek" Rommel'e artık [iki adamın], çok yetenekli General Sir Harold Alexander'ın ve o zamanlar az tanınan General Bernard Montgomery'nin göreviydi.(C.L. Sulzberger, in his book The American Heritage Picture History of World War II (1966), p. 234)
• Rommel, Hitler'in El Alamein'de olması gerekenden yirmi dört saat daha uzun süre savaşmasını sağlayan "zafer ya da ölüm" emri hakkında daha sonra üzüldü. Sonuç olarak, Rommel'in piyade ve motorlu birliklerinin büyük bir kısmı kaybedildi. Mihver kuvvetleri 2 Kasım'da geri çekilmeye başladıktan sonra, Montgomery arkalarından zırhlar gönderdi ve iki gün sonra Rommel'in kaçış yolu engellendi; yine de bir şekilde güçlerini bariyerin etrafından kaydırdı. Montgomery'ye göre, araçları çamura saplayan ani, şiddetli yağmurlar, düşmanını yok olmaktan kurtardı. R.A.F. sürekli Rommel'i bombaladı; Montgomery'nin zırhı sütunlarını savurdu. Rommel, İtalyan piyadeleri de dahil olmak üzere gerekli olmayan her şeyi terk etti. Yolu yanmış araçlar ve diğer savaş kalıntılarıyla doluydu. Nazi liderinin, Tunus'taki Alman kuvvetleriyle bağlantı kurana ve onlarla Montgomery'ye ve Kuzey Afrika'ya yeni inen Amerikan kuvvetlerine dönene kadar bin mil kadar geri çekilmeye devam etmekten başka seçeneği yoktu.(C.L. Sulzberger, in his book The American Heritage Picture History of World War II (1966), p. 241)
• Rommel, ancak nadir aralıklarla ortaya çıkabilen askeri bir fenomendi; böyle cesur ve cüretkar adamlar ancak istisnai bir servetle hayatta kalırlar. Savaş alanında Ney kadar cesurdu, çok daha iyi beyinleri vardı; Murat kadar atılgan, daha dengeli; Wellington kadar havalı ve hızlı bir taktikçi.(Field Marshal Archibald Wavell, as quoted in Discovering the Rommel Murder (1994) by Charles Marshall, p. 1)
• Kişiliğinin büyüsüne kapılan herkes gerçek bir askere dönüştü. Ne kadar zor olsa da, tükenmez görünüyordu. Düşmanın neye benzediğini ve muhtemelen nasıl tepki vereceğini biliyor gibiydi. Planları genellikle şaşırtıcı, içgüdüsel, spontaneydi ve nadiren belirsiz değildi.(Theodor Werner, Birinci Dünya Savaşı sırasında Rommel'in emrinde hizmet etmiş bir subay, David Irving'in The Trail of the Fox'ta (1977))