Ferit Edgü

Ferit Edgü
Ferit Edgü
Doğum tarihi	24 Şubat 1936
Doğum yeri	İstanbul, Türkiye
	Vikipedi maddesi;

İsmail Ferit Edgü, Türk öykücü, şair, romancı, deneme yazarı. Doğum tarihi: 1936 ; İstanbul, Türkiye

Sözleri

Eğer yalnız yaşama alışırsan, korkulacak bir şey yoktur. Ölümü bile gülümsereyek karşılarsın.
Yolcu, bir gün yolunu yitirirsen, artık eski yolunu bulmaya çalışma, yeni bir yol ara kendine.
Nereye gideceğini bilmeyen ne kadar yürürse yürüsün hiçbir yere varamaz.
İnsanoğlu kendine yetmesini bilseydi, önemli bir sorunun çözümlemiş olurdu.
Kitapları da dostlarını seçer gibi seçmeli kişi, öyle değil mi? Ben öyle yaparım.
Ne yazık ki artık insanlarla ilgilenen, acı çekmesini bilen samimi yazarlar pek yok günümüzde.
Geriye dönmek kolay, ileri gitmek zordur.
Cahil, her zaman kendinden memnundur.
Umutsuzluk insanı her yere götürür.
Ne kadar kısa yaşıyoruz. Ne uzun ölüyoruz.
Hadi yavrularım, ağaçları incitmeden birkaç kuru dal keselim...
Bir gün gelir, yaşamı karşınıza alır, onunla söyleşmeye başlarsınız. Bunun yaşı yoktur.
Sizin dünyanız aklı başında insanların dünyası ise bırakın ben çıldırayım.
Hiçbir şeyden habersiz olarak yaşıyoruz ve sonra da sokak ortasında ölüyoruz ya da öldürülüyoruz.
Öyle anların var ki, sanki dünyada hiçbir şey yok. Sanki kendin bile yoksun. Nasıl başarıyorsun bunu?
Mutluluk soruların bittiği yerde başlıyor olmalı. Öyle mi?
İçimde garip bir duygu, sanki bir başkasının adına yolculuk yapıyorum..
Cahilin köpeği olsa bile, gene de kendisi havlar.
Kendime dedim ki: Yenilme kendine.
Yaşamaktan yorulanları sev.
Hiç kuşkusuz, düş gerçeğin ta kendisidir.
Soru: Kaç türlü yolculuk vardır? Cevap: Kaç yolcu varsa o kadar.
Arada bir insanın kendini bir başkasının yerine koyması gerek.
Korku ölümün yarısıdır.
İnsanlar ölmesin demiyorum. İstediğim ölümsüzlük değil. Ne kendim, ne başkaları için, İstediğim, çocuklar ölmesin.
Bu ne biçim töre ki hak yok, hukuk yok; sevgi yok, saygı yok; yaşanan günler yok, yalnız yumruk var yalnız horlanma var.
Eline kalemi alıp yaşamadan ölenleri yaz...
Anlamak ortak bir dil gerektirir.
Yaşamak, yaşamayı sürdürebilmek için kişiliğini bulmak zorundasın.
İnsan yalnız yaptıklarıyla değil yapmadıklarıyla da insandır.
Umut çok uzun sürdü, artık umutsuzluğa dönüşmeye başladı.
Düş yoksa yazınsal yaratıcılık da yoktur.
Güç olan ölüm değil, dedi. Ölüme yaklaşırken anlamak.
Anlamak bir ortak dil gerektirir. Ortak dil ise ortak yaşam/ ortak bilgi / ortak birikim/ ortak düş kimi yerde, ortak düşüş demektir.
Yabancılar arasında bir yabancı...
Bir tek şey istiyorum. Çaresizliği yenmek.
Yalnızdım. İçimde büyüyen boşluğun içinde yalnızdım.
Yakmayın kitapları, yakmayın kitapları, hepsini size veriyorum, okuyun onları, hiç değilse okuduktan sonra yakın!..
Bilmez misin ki bu dağların ağaçları kayalardır.
Her denileni yaptım. Çünkü yetim büyüdüm. Ve beşikten beri borçlu.
Cahilin anıtını bir başka cahil yapar.
Cahil, mektup yazmaz.
Cahil kendini yenilemez, yineler.
Cahil, düşünmediği için düşünce özgürlüğüne gereksinimi yoktur.
Cahilin iki gözü birden şaşıdır.
Cahil, savaştan medet umar.
Cahil, kendini akıntıya bırakır. Akıntının yönü onu ilgilendirmez.
Cahil, her zaman kendinden memnundur.
Cahil, aklını yitirmez. Ama çıldırdığı çok olur.
Cahillerin artması için her ilde bir üniversite açılır.
Cahil, özür dilemesini bilmez.
Cahil, Kafka'yı okusaydı, yeni bir dâvâ açardı.
Cahil yol açmaz, duvar örer.
Dikkat ! Cahillik bulaşıcıdır. Cahil zenginliği parayla ölçer.
İki cahil aynı dilden konuşmaz.
Cahil, kitabı o kadar sever ki okumaya kıyamaz.
Bence yaşam, her geçtiğimiz gün, anlamını değiştiriyor. Bu anlamı bulup çıkarmak, ona göre bir durum almak zorundayız gibime geliyor.
Ama yazabilirim. Korkularımı, kaygılarımı, düşüncelerimi, düşüşlerimi yazdığım gibi bu eylemi de yazabilirim. Çünkü yazmakta bir eylemdir.
Gözlerimi açmaya korkuyordum. İçimdeki bir yara mı kanıyordu, yoksa sabrım mı taşıyordu?!..
Geçmişe öfekli , şimdiye tepkili, gelecekten endişeli.
Kendimi kurtarmak için yazıyorum.
Burda hayat bu. Çaresiz. Hadi kaldır kıçını oturduğun minderden. Burda bir başka hayat da olmalı. Onu arayalım. Hadi kalk. Onu bulalım.
Bir çocuk ölüsü önünde tutamadım kendimi.
Bizler, tam anlamıyla bir yalnızlıkta yazdık. Bireyselliğe yer olmayan bir toplumda, birer aykırı olarak, birer horlanmış olarak yazdık. Kendi benzerlerimizi bulmak için yazdık.
Yazmak bir kaçış değil, gerçeğe giden bir yoldu.
Bizi ancak içimizle dışımızın bir olması kurtarır.
Benim de yaşamım bu işte : düşler ve sözcükler.
Bu dünya cehennem... Dışarda çevredekiler.
Yaşıtlarımdan birkaç ayrımım var: Savaşa gitmedim. Para sahibi olmadım. Ünüm, unvanım olmadı. İnsan yalnız yaptıklarıyla değil yapmadıklarıyla da insandır diye düşündüm.
Öyle rastlantılar vardır ki çocuk yaşta başlar, ölene değin sürüp giderek dostluğa dönüşür.
"Kim ki bu dağları görür, iflah olmaz." demişti ihtiyar. Bunu bir yaşlılık sabuklaması olarak dinlemiştim. Aradan yıllar geçti. Yeniden vardım dağlara.
Aşıkları ve ödlekleri kimse kurtaramaz.
Başkalarına da anlatıyor musun? Başkaları anlamıyorlar ki.
O da biliyordu bizim çaresizliğimizin çaresi yoktur.
Biz bu yaşamın içinde bir başka yaşamın yolcusuyuz ve bu yolculuk çok uzun sürmez.
Çünkü, biliyorsun değil mi, okur olmak da biraz öğrenci olmaya benzer.
Bende iki kişilik var. Biri yaratmak istiyor, öbürü yıkmak. Yaratıcı olan hangisi, bilmiyorum.
Okur olmak da biraz öğrenci olmaya benzer.
Ölürken hayıflanacağım şu olacak: Geride hiçbir şey bırakmadım. Hayıflanmamın sebebi hiçbir şey bırakmamış olmak değil, bırakabilecekken bir şeyler bırakmamış olmak.
Ölüm hiçbir şey; ama ölümden sonrası da hiçbir şey.
Öldürmeden nasıl yaşarız? Defterin bir kıyısına yazmış olduğum bu cümle, Halit'in mi, benim mi? Cümlemiz katil.
Kısa yaşadı. Ben de büyümeden ölecek miyim?
Beni sen kurtar. Ben de seni kurtaram.
Yaşamadıklarımı, yazarak yaşıyorum.
Alışmak, boyun eğmek demektir. Bir şeye alışan kişi, her şeye alışabilir. Zindana işkenceye çaresizliğe ölümlere eşitsizliğe ...
Bunca yıldır aranızda yaşıyorum, şu çocuktan başka doğruyu konuşan yok.
Yalnız yazarak devam edebilmek. Yazmak, bu soğuk cehennemde, direnmek demek.
"YA GEBER YA DA YAZ!" Birçok kez, istemeye istemeye yazı masamın başına otururken kendi kendime söylediğim bir cümledir bu.
Yirmi yaşımdayken, Ya Sartre gibi olurum ya da hiç bir şey, diyordum. Şimdi kırkımdayım. Sartre gibi olamadım. Kendim gibi oldum.
Ben kötü şeylere inanmam. Ben doğrulara inanırım. Ben iyi sözlere inanırım.
Çok istedim. Olmadı. Zaten çok istediğim hiçbir şey olmuyor.
Kök salmak istiyorsan, ayağının altındaki taşa, bastığın toprağa, yüzdüğün denize, gezindiğin ormana bak.
Ben avlanmayı sevmem. Ben avcıları sevmem. Ben hayvanları severim. Hayvanların kimseye zararı yoktur. İnsanların herkese zararı vardır.
Gerçek sorular, karşılıkları olmayan, belki karşılıkları beklenmeyen sorular değil midir? Yani insanın kendi kendine sorduğu sorular.
Ne yaparsınız, devletimiz her yere elini uzatamıyor...
Açtığım kapıyı bir kez de başkaları kapasın, dedim içimden.
Oy ölüm, can düşmanım, ne kadar kısa yaşıyoruz, ne uzun ölüyoruz, oy ölüm, sen de ölesin...
Bir kez, birinin bozması gerek töreyi değil mi?
En dar mahpus, size karşı olanların arasında yaşamaktır..
Korkular geçti mi? Kaygılar? Geçmedi. Yalnızca değişti. Artık ölmekten korkmuyorum, öldürmekten korkuyorum.
Çağdaşlarım beni düş kırıklığına uğrattı. Bense hiç kimseyi düş kırıklığına uğratmak istemedim.
Ben avdan hoşlanmıyorum. Tanımadığım insanların çayını içmekten hoşlanıyorum.
Cahil her şeyi bilir.
Cahil, hep aldatıldığını düşünür, aldattığında bile.
Cahil, denize girmeden boğulur.
Cahilin yarını dündür.
Cahil, sürekli koşar; ama nereye gittiğini bilmez.
Cahil üşüdüğünde bayrağa sarılır.