Knut Hamsun

Knut Hamsun
Norveçli yazar ve 1920 yılı Nobel Edebiyat Ödülü sahibi.
Doğum tarihi	4 Ağustos 1859
Doğum yeri	Vågå, Gudbrandsdal, Norveç
Ölüm tarihi	19 Şubat 1952
Ölüm yeri	Grimstad, Nørholm, Norveç
Vikipedi maddesi Vikiveri öğesi

Knut Hamsun (4 Ağustos 1859, Gudbrandsdal – 19 Şubat 1952, Grimstad), Norveçli yazar ve 1920 yılı Nobel Edebiyat Ödülü sahibi.

Sözleri

• Aşk akılıyı aptal yapar.    
• Mert olan sözünde durur.   
• Gurur insanı öldürebilirdi.        
• Gel de yaşa bu aptallar içinde!   
• Aklıma sığdıramıyordum karanlığı.
• Ömür, tutuşturulmuş bir ot gibidir.         
• Hiçbir şey görmez oldum, hiçbir şey duymaz.   
• Bütün ömrüm bir mercimek çorbasına fedadır!    
• Her şeye rağmen namuslu olmak boşuna değildi.        
• Ben gözetlendiklerini bilmeyen hayvanlar isterim.   
• Sevincin de kederin de kaynağı insanın kendi içidir.    
• Ben hayvanları kafeste görmekten hiç hoşlanmam.                
• Yoksul aydın, zengin aydından çok daha kuvvetli görür.        
• Yaşamak, başkaları kadar benim de hakkım değil miydi?   
• Hayat bu kadar ezdikten sonra insanda cesaret mi kalır?      
• Okumak doldurur, konuşmak hazırlar, yazmak ise olgunlaştırır.        
• İnsan deli olmasa bile, biraz duyarlı bir kalbe sahip olabilir pekalâ.   
• Yüksek sesle dünyanın bütün güçlerine cehennem azapları diledim.      
• Saçmalama! Sen bir vicdan sahibi olamayacak derecede yoksulsun.    
• Uyuyamayacak olduktan sonra gözlerini kapalı tutmanın ne faydası var.    
• İyilikler çokluk iz bırakmadan gider, kötülükler peşleri sıra cezaları sürükler.      
• Öyleleri vardır ki, ufak tefek şeyler onları yaşatır da sert bir söz onları öldürür.                            
• Demek istemiyordum ki insan vasat derece en hassas bir vicdana malik olabilir. Bunun için deli olması icap etmez.     
• Yoksul, her sözcüğü kuşkuyla dinler; attığı her adım, onun düşünce ve duygularına böylece bir görev, bir iş yüklemiş olur.              
• Sefaletim beni canımdan öyle bezdirmişti ki, artık bu hayatı savsşmaya değer görmüyordum. Bahtsızlık baskın çıkmış, fena yüklenmiştir. Öylesine bitmiştim ki, şimdi eski halimin bir gölgesiydim ancak.   
• Ben hayvanları kafeste görmekten hiç hoşlanmam. Kendilerine bakıldığını bilir bu hayvanlar; yüzlerce meraklı gözü hisseder bu hayvanlar; dokunur bu onlara. Ben gözetlendiklerini bilmeyen hayvanlar isterim. Kendi inlerinde gezinen, uykulu yeşil gözlerle uzanıp pençelerini yalayan, düşünen, ürkek hayvanlar.