Yusuf Atılgan

Yusuf Atılgan
Doğum tarihi	27 Haziran 1921
Doğum yeri	Manisa
Ölüm tarihi	9 Ekim 1989
Ölüm yeri	İstanbul
Vikipedi maddesi Vikiveri öğesi

Yusuf Atılgan (d. 27 Haziran 1921, Manisa - ö. 9 Ekim 1989, İstanbul), Türk roman ve öykü yazarı.

Romanları

Aylak Adam (1959)

Ana madde: Aylak Adam

• Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...
• Belki de insanlar kendi kendilerine düşünmek, hayaller kurmak için yeteri kadar yalnız kalamadıklarından anlayışsız oluyorlardı.
• Dünyada gereğinden çok kadın vardı; ama yalnız bir teki yoktu...
• Bir gün sana dünyada katlanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğreteceğim.
• Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez.
• İnsanları yalan söylediklerinde dinlemeyi severim. Çünkü olmak istedikleri ama olamadıkları insanları anlatırlar...

Anayurt Oteli (1973)

Ana madde: Anayurt Oteli

• İstemeden kirleniyor insan.
• Ne çok yalan söyleniyordu yeryüzünde; sözle, yazıyla, resimle ya da susarak!

Diğer Sözleri

• İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.  
• Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.   
• Hep böyleydi. Bir şey en gerektiği anda olmazdı.  
• Böyle içten yalnız çocuklar gülebilir. Bir de deliler.   
• Her şeyi birden görmeye kalkarsak hiçbir şey göremeyiz.
• Kadınların neden evlendiklerini anlıyorum: Yalnız kalabilmek için.  
• Dünya'da hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz.  
• Bugünkü benim son aldanışım olmayacak. İnsanlara güveniyorum.  
• Olmuyordu. Huzurunu yaşadığı günde bulamayan insana kurtuluş yoktu.  
• Birlikte gülündü mü insan rahatlıyordu. Neden insanlar durup gülmüyorlardı?    
• Yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?    
• Neden bu kadar karamsarsın?  Sen neden değilsin? çevrene bakmıyor musun hiç?  
• Yaşamanın amacı alışkanlıktı, rahatlıktı. Çoğunluk çabadan, yenilikten korkuyordu.     
• Anayurt otelini, yazarken tavanda bir fare tıkırtı yapıp duruyordu, ben de romana bir kedi soktum.  
• Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu; anlamazlardı.  
• Çoğu insanlar gibi düşünmeden konuşsaydım kimse bir şey demeyecekti; ama ben düşündüğümü söylemeye kalktım.
• Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır.